คำโกหกของครู

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ต้องอ่านครับ

เนื้อเรื่อง

 คำโกหกของครู

ในโรงเรียนแถบชนบทแห่งหนึ่ง  ห่างไกลตัวเมืองมากพอสมควร  การเรียนการสอนเป็นไปอย่างล้าช้า  ขาดอุปกรณ์เทคโนโลยีด้านการเรียนการสอน  เพราะที่นี่เป็นเพียงตัวเมืองเล็กๆ

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ของโรงเรียนแห่งนี้  มีทั้งเด็กนักเรียนที่เข้ามาสมัครเรียน  มีครูบรรจุเข้ามารับราชการใหม่  ในโรงเรียนที่ห่างไกลความเจริญแห่งนี้

โรงเรียนมีเพียงอาคารหนึ่งแห่งเท่านั่น  ทุกห้องเรียนมีนักเรียนไม่มากนัก  คละกันไปตามระดับชั้น

หน้าเสาธง 

“วันนี้โรงเรียนเรามีครูคนใหม่มาแนะนำนะครับ  เชิญคุณครูครับ”ครูใหญ่ของโรงเรียนเอ่ยคำเชิญคุณครูคนใหม่

“สวัสดีคุณครูทุกท่าน  สวัสดีนักเรียนทุกคนนะครับ  ครูชื่อ พิพัฒน์  กิตติสารกุล  เรียกครูพัฒน์ก็ได้นะครับ  ครูจะมาสอนนักเรียนชั้นป.5  ฝากตัวด้วยนะครับ”

เสียงปรบมือของนักเรียนดังขึ้น  เมื่อการแนะนำตัวของครูคนใหม่เสร็จ  หลังจากนั้นจึงแยกย้ายกันไปห้องเรียนประจำ  เด็กนักเรียนเดินไปด้วยความเรียบร้อย  แต่บ้างก็มีเสียงคุยเฮฮา  เพราะโรงเรียนแห่งนี้ได้มีครูคนใหม่เข้ามาบรรจุในรอบสองปี

ในห้องเรียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5  เด็กนักเรียนในห้องมีประมาณยี่สิบคน  เพราะส่วนมากในแถบโรงเรียนหากไม่เรียนหนังสือจะช่วยพ่อแม่ทำงานเสียมากกว่า   เพราะค่าใช้จ่ายในการเรียนเป็นปัญหาหลักของคนชนบทที่ขาดกำลังทรัพย์ในส่งบุตรธิดาเข้าศึกษา

“ครูชื่อพัฒน์นะครับ  จากนี้ไปครูจะรักและสอนทุกคนให้ดีเท่าๆกันนะครับ  อ้าวเรามาแนะนำตัวกันเลยดีกว่า  เริ่มจากเธอเลยนะ”ครูหนุ่มชี้ไปที่เด็กคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าห้อง

“หนูชื่อเขียวค่ะ”เด็กนักเรียนคนแรกแนะนำตัว

“คนต่อไป…”  จากนั้นในห้องได้แนะนำตัวกันจนเกือบครบเว้นซะแต่

“เธอชื่ออะไรล่ะ”ครูย้ำถามเด็กชายคนสุดท้ายที่นั่งอยู่หลังสุดของมุมห้อง

“เพชร”เด็กคนนั้นตอบเสียงเบื่อหน่าย  เสียงเฮฮาในห้องเองก็พลันเงียบสนิท  จนครูหนุ่มต้องเปลี่ยนเป็นการเรียนการสอนแทน

คุณครูคนใหม่ทำหน้าที่การสอนอย่างดี  ด้วยความพยายามในวันแรกการเรียนการสอนเป็นไปอย่างดิบดี  จนเย็น

“วันนี้กลับบ้านได้ครับ”

“นักเรียนเคารพ”เขียวหัวหน้าห้องทำหน้าที่บอกทำความเคารพ

“ขอบคุณครับคุณครู”ทุกคนกล่าวพร้อมกัน

คุณครูใหญ่เดินมายังห้องประจำของคุณครูคนใหม่  พลางเอ่ยซักถามความเป็นอยู่ของเขา

“เป็นยังไงบ้างครูพัฒน์”

“ก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ  ขอบคุณคุณครูใหญ่มากเลยนะครับที่ให้ผมได้มาสอนห้องนี้”ครูพัฒน์ไหว้

“ไม่เป็นไรๆ  ที่จริงเราก็ขาดครูสอนชั้นป.5มาตั้งสองปีแล้ว  ทางโรงเรียนขอขอบคุณคุณครูพัฒน์มากกว่าด้วยซ้ำ  ที่สอบเข้าบรรจุมาที่แห่งนี้”

“งั้นเดี๋ยวผมขอกลับบ้านพักก่อนนะครับ  จะไปจัดที่ทางข้าวของ”ครูพัฒน์เอ่ยคำลา

“เชิญเลยครับ  กลับบ้านโดยสวัสดิภาพนะครับ   ถึงจะเดินไปก็ระวังด้วยนะครับ”ครูใหญ่กล่าวเตือน

ครูพัฒน์เดินมายังบ้านพักจัดข้าวของเสร็จสับ  จากนั้นจึงเตรียมแผนการสอนของพรุ่งนี้  ก่อนจะทำภารกิจส่วนตัวแล้วจึงเข้านอน

รุ่งเช้า  คุณครูได้ทำหน้าที่เช่นเดิม  เขาเข้าสอนนักเรียนทุกคนด้วยความเป็นครูอย่างแท้จริง  แต่มีบางอย่างที่ผิดแปลกไป

“วันนี้เพชรไปไหนเหรอ  ใครพอรู้บ้าง”ครูเอ่ยถามนักเรียน  ซึ่งคำตอบที่ได้มีแต่ความเงียบงัน

“ช่วยบอกครูหน่อยได้มั๊ยล่ะเผื่อครูจะช่วยได้” ครูพัฒน์เอ่ยย้ำ

“พวกเราเองก็ไม่ทราบคะ  แต่ปกติเขาก็เป็นอย่างนี้แหละคะ  หายไปโดยไม่บอกใคร  ตั้งแต่ป.4แล้วคะ”

“อืมไม่เป็นไร  ไว้ครูค่อยไปถามเขาเป็นการส่วนตัวเอง  มาเรียนกันต่อเถอะนะ”

แล้วการเรียนการสอนก็เป็นไปอย่างนี้จนเกือบสองเดือน  นักเรียนทุกคนรู้สึกประทับใจในตัวครูพัฒน์  เช่นเดียวกันครูพัฒน์เองก็ประทับใจในความสามารถของเด็กนักเรียนทุกคนเว้นแต่…

“เพชร  เอางานที่ครูสั่งไว้มาส่งด้วยนะ  เพื่อนๆเขาส่งกันครบหมดแล้ว  เหลือแต่เธอคนเดียวแล้วนะ”พัฒน์มองหน้าเพชร  เขาหลบสายตาของคุณครูก่อนตอบ

“…ครับ   ”

เพชรขาดเรียนทั้งยังไม่ได้ส่งงานที่ได้รับมอบหมายให้  ผลการเรียนของเขาอยู่ในระดับที่ดีไม่เท่าเพื่อนๆในชั้นเรียน  แม้การสอนจะสอนทุกคนให้เหมือนๆกัน  แต่เพชรขาดเรียนทั้งยังไม่ค่อยสนใจเรียนอีกด้วย

พัฒน์เริ่มรู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง  เพราะเขาเองก็ได้ทุ่มเทสอนแก่นักเรียนด้วยจรรยาบรรณความเป็นครู  ห่วงทุกคนเท่าๆกัน  ซึ่งตอนนี้พัฒน์รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยชอบที่เด็กคนนี้ขาดเรียนไม่ส่งงานของเขา

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป  การปฏิบัติตัวของเพชรก็ยังเป็นเช่นเดิม  เขาขาดความกระตือรือร้น  ไม่ค่อยมีความตั้งใจเรียน  จนวันนี้เป็นวันสอบวัดความรู้ของนักเรียน 

“วันนี้ครูจะสอบวัดความรู้นักเรียนนะครับ  มาเอาข้อสอบกับกระดาษคำตอบทีละคน”ครูชี้แจง

นักเรียนจึงค่อยๆทยอยกันมาหยิบกระดาษคำตอบจากมือครู  จนถึงคนสุดท้ายนั่นคือเพชร

“ตั้งใจทำข้อสอบด้วยล่ะ  ถึงจะไม่เต็มใจก็ตาม” เสมือนคำขู่ออกจากปากของครูที่แสนดี

“ครับ…”เพชรเบือนหน้าหนีพลางหยิบข้อสอบไปด้วย

จนแล้วจนรอดคนสุดท้ายที่ส่งข้อสอบก็ไม่ใช่ใคร  เพชรส่งข้อสอบเป็นคนสุดท้ายของห้อง  หลังจากนั้นคุณครูพัฒน์จึงมอบหมายให้นักเรียนทำแบบฝึกหัด  โดยที่ตนได้ตรวจคำตอบของนักเรียนทุกคนไปในระหว่างที่นักเรียนทำงาน

เย็นวันนั้นครูพัฒน์รู้สึกไม่พอใจในคะแนนที่ได้ของเพชร  คะแนนที่ตรวจทานได้ต่ำกว่าเกณฑ์ที่ควร  เขารู้สึกไม่ชอบสิ่งที่เพชรทำกับเขา  ไม่ได้ใส่ใจการเรียนทั้งๆที่ตนสอนให้เต็มที่  ชี้แนะเขาเป็นประจำแต่ก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย 

ครูพัฒน์จึงได้ขอคุยกับครูใหญ่ในเย็นวันนั้น  เรื่องเพชร

“ครูใหญ่ครับ  ผมอยากคุยเรื่องนักเรียนในห้องหน่อยครับ”

“อ๋อได้สิ  มีอะไรรึเปล่า  สีหน้ากังวลเลยนี่นา”ครูใหญ่ถามเมื่อเห็นหน้าครูพัฒน์

“มีเด็กนักเรียนคนนึงที่มีปัญหาในห้องผมครับ  ผมอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น”

“อืม  ถ้าครูพัฒน์อยากทราบเรื่องราวของนักเรียนควรไปดูที่ใบประวัตินะครับ  อยู่ตรงตู้ตรงนั้นนะ  ผมขอเคลียร์งานบริหารก่อน  ถ้ามีปัญหาจริงๆค่อยมาถามผมต่อนะครับ”ครูใหญ่ชี้ไปตูชั้นเก็บประวัตินักเรียนต่อจากนั้นจึงเร่งงานที่ทำต่อ

“ขอบคุณครับ  ”ครูพัฒน์เอ่ย  แล้วจึงเข้าไปค้นหาประวัติของเด็กชายเพชร

 จากนั้นจึงได้ทราบประวัติที่มาของเพชรอย่างจริงจัง  เขาอ่านมันจนจบ  เนื้อตัวของเขาสั่นเครือ  เพราะว่าบางอย่างที่ได้ถูกอ่านเข้าทำให้จิตใจของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม  ไม่เหมือนตอนนี้ที่รู้สึกไม่ชอบหน้าเพชรเลย

ในชั้นป.1เพชรเป็นเด็กดีขยันตั้งใจเรียนดีมากเป็นที่รักของเพื่อนๆและคุณครู

ในชั้นป.2เพชรมีความประพฤติดีแต่ผลการเรียนที่มีต่ำกว่ากว่าเดิมไม่มาก  อาจมาจากปัญหาทางครอบครัว

ในชั้นป.3เพชรมีความประพฤติเปลี่ยนไปไม่ค่อยเป็นมิตรกับเพื่อนๆ  คะแนนในชั้นเรียนแย่ลงพอสมควร  โดยทราบว่าทางบ้านเกิดปัญหาหย่าร้าง  เลยทำให้มีผลถึงตัวของเพชร

ในชั้นป.4เพชรมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ค่อยคบหาเพื่อนฝูง คะแนนที่ได้อยู่ในเกณฑ์ต่ำมาก  ทางบ้านมีปัญหาจึงทำให้พฤติกรรมของเพชรเปลี่ยนไป

เมื่อได้อ่านประวัติของเพชรเสร็จ  ครูพัฒน์แทบยืนไม่ได้  เขาค่อยๆนั่งชันเขาลง  เมื่อทราบดีแล้วว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวเพชร  แต่มันเกิดมาจากครอบครัว  ทางบ้านของเขามีปัญหาเลยทำให้เขาเป็นอย่างนี้  ครูพัฒน์รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก  เขาพยายามขบคิดหาทางแก้ปัญหาจนพบว่ามีหนึ่งทางที่เขาสามารถช่วยได้

เย็นวันต่อมาครูพัฒน์ได้ขอให้เพชรมาหาเขาหลังเลิกเรียน  โดยกำชับเสียงหนักว่าต้องมาตรงเวลา  ทำเอาเด็กนักเรียนคนอื่นสงสัย  พร้อมมองหน้าเพชรโดยทั้งหมดคิดเหมือนกันว่าเพชรต้องถูกดุแน่นอน  ข้อสอบเมื่อวานที่ทำไปคะแนนคงแย่น่าดู

หลังเลิกเรียน  เพชรได้มาหาครูพัฒน์ตามที่ได้นัดไว้  สีหน้าของเพชรเศร้าจนดูไม่ได้  แม้จะไม่ได้มีน้ำตาหรือเสียงร้องครวญแต่มันบ่งบอกได้ว่า  เพชรกำลังอยู่ในอารมณ์ที่แสนเศร้า

“มาแล้วเหรอ”ครูพัฒน์ถาม

“ครับ…” เพชรตอบพลางก้มหน้าลง

“มานั่งตรงนี้ข้างๆครู”

“ครูรู้เรื่องของเธอหมดแล้ว  ว่าทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้  ”ครูพัฒน์พูดเบาๆ

“ครูรู้!”เพชรเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจ  เหลือบมองเห็นมือของครูพัฒน์ที่ใกล้เข้ามา  เพชรหลับตาลงโดยเขาคาดว่ามือนั่นจะต้องตบมาที่หน้าเขาแน่นอน

แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เพชรคิด มือของครูพัฒน์ค่อยๆลูบประโลมศีรษะของเด็กชายเบาๆ  พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย

“ไม่เป็นไร  เธอมีปัญหาอะไรก็บอกครูได้  เธอช่วยเล่าเรื่องที่เธอเจอมาให้ครูฟังหน่อยสิ  ครูจะได้ช่วยเธอได้ไง”ครูพัฒน์มองหน้าเพชรพร้อมรอยยิ้ม

“ผม...ผม  พ่อกับแม่ทะเลาะกัน...  พ่อมาตีผม  ผมเจ็บ  ผมเจ็บ”เพชรเริ่มสะอื้น  หยดน้ำตาค่อยๆไหลรินให้เห็น

“ไม่เป็นไรๆ  อย่าร้องไห้สิ  ผู้ชายอย่าขี้แย  เดี๋ยวผู้หญิงจะไม่ชอบนะ  ฮะๆ”ครูพัฒน์ปลอบ

“ฮือ...”เพชรร้องไห้ออกมาทันที

จากนั้นปัญหาทั้งหมดจึงถูกเล่าโดยเจ้าตัว  พ่อแม่ของเพชรชอบทะเลาะกันหลังจากที่พ่อของเพชรไปติดเหล้า  แม่ของเพชรทนไม่ได้ที่จะอยู่กับพ่อของเพชรเขาจึงขอหย่าแล้วจึงหนีจากบ้านไป  ทิ้งให้เพชรต้องอยู่กับพ่อ  จากนั้นพ่อของเพชรได้พบเจอกับผู้หญิงคนใหม่แล้วจึงไปขอมาเป็นภรรยา  ส่วนเพชรถูกพ่อของตนนำไปฝากไว้กับย่า  ทิ้งให้เขาอยู่กับย่าเพียงสองต่อสอง  ที่เขาขาดเรียนไปเป็นประจำเพราะต้องช่วยย่าขายของในตอนเช้ายันสาย  จนเวลาล่วงเลยไปจนไม่เหมาะกับการมาโรงเรียน  ในบางเดือนแม่ของเพชรจะส่งเงินมาให้ย่าเพื่อช่วยดูแลเพชรให้  แต่ไม่กี่ปีนี้ทราบว่าแม่ของเพชรได้เสียชีวิตลง  เพราะเขาทำงานหนักเกินไป

“วันนี้ครูจะไปส่งที่บ้านนะ”ครูพัฒน์จูงมือเพชรกลับไปยังบ้านย่าของเพชร

“ครับ ฮือ...”เพชรตอบแต่เขายังร้องไห้ไม่หยุด     

 เมื่อมาถึงบ้านครูพัฒน์ได้ทำความรู้จักกับคุณย่าของเพชร  ย่าได้เล่าประวัติของเพชรจนหมด  ทำให้ทราบว่าเพชรเป็นเด็กดีมาก  แต่ต้องเจอปัญหาร้ายแรงทางครอบครัวตั้งแต่เด็ก

ครูพัฒน์เมื่อทราบเรื่องราวทั้งหมดเขาจึงตัดสินใจจะช่วยเหลือเพชรเต็มที่  ย่าของเพชรเองได้ฝากฝังให้เพชรเป็นเด็กดีของครูพัฒน์

ไม่นานนักเพชรได้เปลี่ยนพฤติกรรมกลับมาเป็นคนเดิม  เขาตั้งใจเรียนมาขึ้น  ครูพัฒน์เองได้สั่งสอนพร้อมส่งเสียให้เขาได้เรียนด้วย  จนตอนนี้เพชรกลายเป็นเด็กที่เก่งที่สุดของชั้นป.5ไปแล้ว

จนผ่านเวลามาเกือบปีตอนนี้เพชรอยู่ป.6เขาสอบเข้าโรงเรียนมัธยมของจังหวัดได้  พร้อมทั้งได้ทุนการศึกษาอีกด้วย  เขาดีใจมากเพราะว่าส่วนหนึ่งมาจากครูพัฒน์ที่สั่งสอนเขาจนได้ดิบได้ดี

เวลาผ่านไปหกปีเพชรกลายเป็นเด็กนักเรียนดีเด่นของจังหวัดทั้งด้านการเรียนและความประพฤติ  เขาสอบเข้าชั้นอุดมศึกษาระดับประเทศได้ด้วยคะแนนอันดับต้นๆระดับประเทศ  เพชรดีใจมากเขามาขอบคุณที่ครูพัฒน์ช่วยส่งเสียเขาหลังจากที่ย่าของตนเสียไป

จนปัจจุบันเขาได้เรียนปริญญาเอกพร้อมทำงานเป็นหมอในจังหวัดบ้านเกิดของตน  ครูพัฒน์ได้แสดงความยินดีที่เขาสามารถพัฒนาตัวเองให้ก้าวไกล  เหมือนดั่งนกที่ออกจากรังไปยังดินแดนแสนไกล

เพชรไม่เคยลืมบุญคุณของครูพัฒน์  ในวันแต่งงานของเขา  เพชรได้ขอร้องให้ครูพัฒน์มาเป็นพ่อเจ้าบ่าวให้ผ่านจดหมาย  ครูพัฒน์เองก็ดีใจมากที่ตนถูกเชิญให้ไปเป็นพ่อเจ้าบ่าว  จนเมื่อถึงวันแต่งงานของเพชร  ทั้งคู่ได้มาเจอกัน

“ครูพัฒน์ครับ  ผมขอบคุณครูจริงๆสำหรับที่ผ่านมาครับ”  เพชรเข้าโผกอดครูพัฒน์เมื่อเห็นเขาเข้างานมาเพื่อเป็นพ่อเจ้าบ่าวให้เขา

ครูพัฒน์เองได้แต่ยิ้มก่อนจะเอ่ยบางอย่างให้เพชรได้ฟัง

“เพชรครูขอโทษนะที่เป็นคนผิดสัญญา  ”

“ทำไมล่ะครับครู   ครูทำผิดอะไรหรือครับ”เพชรถามอย่างเป็นห่วง

“ครูเคยบอกกับนักเรียนครั้งแรกว่าจะรักจะสอนทุกคนให้มีความเท่าเทียมกัน  แต่ครูดันรักเธอมากที่สุดเสียนี่  ครูนี้ช่างเป็นคนที่โกหกจริงๆว่ามั๊ย”ครูพัฒน์เอ่ย

เพชรได้ฟังดังนั้นเขาไม่รีรอ เข้าโผกอดครูพัฒน์อีกรอบด้วยความสุข  เช่นเดียวกับครูพัฒน์ที่ยิ้มแก้มปริจากความสุขที่ได้ในงานแต่งงานของลูกศิษย์คนโปรดที่รักที่สุด  ทั้งคู่ร้องไห้โฮจนคนในงานเองอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้  แขกร่วมงานทุกคนเองก็มีความสุขตามไปด้วย  เมื่อทั้งคู่ได้เจอกันมันทำให้งานแต่งงานดูมีความสุขตั้งแต่เห็นภาพนั้น 

จบ...